We deden voor het eerst mee, daarom hadden we aangegeven dat we alleen volwassenen wilden ontvangen. Voor de zekerheid hadden we Google Translate alvast geïnstalleerd op onze mobieltjes. Dat was maar goed ook, want onze Syrische gasten spraken bijna geen Engels. Dat was wel een struikelblok in de gesprekken: steeds typen en laten lezen.
In het begin voelde het wel wat ongemakkelijk, we wilden wel wat vragen stellen maar ook niet te veel, want je weet niet wat ze hebben meegemaakt. Je zoekt dus naar wat luchtiger onderwerpen. Gelukkig stelden zij ook allemaal vragen. Toen we hen terugbrachten naar de noodopvang nodigden ze ons uit voor een kopje koffie. Een van hen stelde ons toen voor aan zijn vrouw en kinderen. Volgende keer nodigen we een gezin uit en dan willen we ook samen koken.
We denken erover om dan deze familie uit te nodigen, omdat we al met hen hebben kennisgemaakt. We hebben twee katten, dat vinden ze vast ook leuk. Ik was wel onder de indruk toen ik de noodopvang binnenliep. Mensen zitten zo bovenop elkaar. Ik kan me zelfs voorstellen dat er onderling ruzies ontstaan. De kinderen gaan naar school maar de volwassenen zitten daar maar. Ze willen graag iets doen maar kunnen niks. Alleen maar wachten.
Come & Eat is een goed doel, om hen even iets anders te bieden.
